Hij sprak tot hem en duizenden personen,
enthousiasmerend op hun persoonlijk pad,
Zij die zich gewillig tonen
alsof zij geen eigen motivatie bevat.
Dan werd hij zelf een mens van begrip,
van afstemmen, begrijpen en voelen,
Als ieder hing afhankelijk aan zijn lip
en hij hen overtuigend wist te overroelen.
Toch was er zijn onzekerheid,
zijn eigen voelen in 't bestand,
En als een ander zich daar in vastbijt
verzet hij zich met hand en tand.
Zo gaat het veelal hier op aarde,
we weten het allemaal zo goed,
Zo helder verfrissend voor de ander,
kost het geen moeite dat persoonlijk gewroet.
Maar je hart is gewoon een slagroomtaart
van liefde en witte roosjes
Die alle zoete koek voor zichzelf bewaard
in eigen bewaarde taartendoosjes.
Mil le Loe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten